W przypadku młodych kobiet z zaburzeniami krzepnięcia ich pierwsza miesiączka może być szczególnie ciężka, długa i bolesna. Dodatkowo dochodzi duże napięcie i stres spowodowany brakiem odpowiedniej wiedzy na temat miesiączkowania. Młode dziewczyny mają wiele wątpliwości związanych z rozpoczęciem dojrzewania:

Kiedy wystąpi miesiączka?
Ile powinna trwać i jak wyglądać?
Co ile należy zmieniać podpaski?
Czy krew nie wycieknie i nie poplami ubrania?
Czy to normalne, że pojawiają się skrzepy?

Pierwszy okres u większości kobiet występuje między 11 a 14 rokiem życia. Zdarzają się też sytuacje, kiedy dziewczęta zaczynają przedwcześnie dojrzewać (poniżej 10 roku życia) lub mają opóźnione dojrzewanie (między 16 a 18 rokiem życia) jednak ten fakt nie powinnien stanowić powodów do obaw.

Zwany też cyklem menstruacyjnym, to powtarzające się regularnie zmiany
zachodzące w organizmie kobiety, które wywołane są działaniem hormonów.

Fizjologicznymi objawami są krwawienia z dróg rodnych (miesiączka), spowodowane złuszczaniem i wydalaniem przez pochwę fragmentów błony śluzowej macicy. Długość cyklu miesiączkowego liczy się od pierwszego dnia krwawienia, do ostatniego dnia przed spodziewaną miesiączką. Przyjmuje się, że długość cyklu miesiączkowego wynosi 28 dni (zdarza się jednak kiedy cykl trwa 21 - 32 dni).

W trakcie dojrzewania młodych dziewcząt - rodzice i specjaliści (ginekolog, hematolog, lekarz rodzinny) powinni bacznie obserwować niepokojące objawy i otwarcie o nich rozmawiać. Szczególną uwagę należy zwrócić na nastolatki, u których zdiagnozowano wcześniej skazę krwotoczną (chorobę von Willebranda) i u których w rodzinie występowały choroby krwi.

U większości kobiet miesiączka przebiega w sposób naturalny i nie wymaga konsultacji lekarskiej. Zdarzają się jednak trudniejsze przypadki. Nasilone i długotrwałe bóle miesiączkowe, obfite
i nieregularne krwawienia, pojawiające się duże skrzepy w trakcie całego cyklu mogą wskazywać na zaburzenie krzepnięcia krwi - chorobę von Willebranda.

Kobiety i nastolatki z chorobą von Willebranda mogą odczuwać silniejsze bóle menstruacyjne, jak również bóle występujące w połowie cyklu (podczas owulacji), niż kobiety zdrowe. Ważnym elementem prawidłowego rozpoznania choroby jest podstawowa wiedza na temat objawów skazy krwotocznej oraz świadomość, że krwotoczne miesiączki nie są naturalne i mogą sygnalizować choroby związane z krzepnięciem krwi.

Objawy mogące świadczyć o chorobie
von Willebranda

Czasami kobiety mają problem z określeniem czy ich miesiączki przebiegają prawidłowo lub czy są bardziej obfite niż u innych kobiet. Swoje objawy miesiączkowe porównują najczęściej z innymi kobietami w rodzinie, co może wprowadzać w błąd, ponieważ one też mogą cierpieć na chorobę von Willebranda, która jest chorobą dziedziczną.

Jedną z metod leczenia choroby von Willebranda jest terapia hormonalna. Środki antykoncepcyjne pozwalają opanować nadmierne krwawienia miesiączkowe oraz regulują cykl menstruacyjny. Antykoncepcja jest polecana jako łagodna metoda leczenia wśród wszystkich kobiet (niezależnie od rodzaju skazy krwotocznej i typu choroby von Willebranda).

Gdy ginekolog stwierdzi, że środki antykoncepcyjne są za mało skuteczne, zdarza się, że zaleca on inne leki hormonalne, np. analog gonadoliberyny lub stosowanie wysokich dawek pochodnych progesteronu, które poprzez działanie na przysadkę mózgową hamują produkcję pewnych hormonów.

Jeśli terapia hormonalna nie jest jednak wskazana (lub akceptowana), obfite miesiączki można leczyć innymi metodami farmakologicznymi – desmopresyną, koncentratami czynników krzepnięcia lub środkami antyfibrynolitycznymi.